Stanisław Kryciński “Pogórze Przemyskie. Słownik krajoznawczo – historyczny.” REWASZ Warszawa 1992
ROZPUCIE
Wieś istniała już w 1526 r. W 1530 r. sołtvs Stecz Dablowicz uzyskał dla Rozpucia nowy przywilej lokacyjny na prawie wołoskim. Zgodnie z nim wieś miała liczyć 18 gospodarstw kmiecych i sołectwo, a wolnizna miała trwać 24 lata. Miejscowość wchodziła w skład dóbr rodu Tyrawskich. W XIX w. należała do Humnickich, a potem do Roberta Donisa.
W Rozpuciu istniała dawniej drewniana filialna cerkiew greckokatolicka p. w, Soboru NMP z 1865 r. z dobudowaną później zakrystią. Po 1946 r. stopniowo papadała w ruinę, W 1980 r. została rozebrana. Był to budynek zrębowy, dwudzielny, z trójbocznie zamkniętym prezbiterium, kryty jednokalenicowym dachem z baniastą sygnaturką. Od strony wejścia stała szkieletowa wieża nakryta dachem namiotowym.
Około 1913-14 r. miejscowy cieśla Marian Bilański zbudował na pograniczu Rozpucia i Zawadki drewniany filialny kościół rzymskokatolicki p.w. Krzyża Św. i Matki Boskiej Królowej Polski. Wzniesiona staraniem księdza Adama Orłowskiego i Leokadii Żuk-Skarszewskiej świątynia jest dwudzielna, kryta dachówką, szalowana deskami. We wnętrzu fragmenty wyposażenia z XVIII w.
We wsi zachowało się dość dużo drewnianych chałup doliniańskich. W przysiółku Berezka jest kilka tradycyjnych domów, bielonych i krytych słomą.