Wiersze

Pojednanie

Masz dwie ręce
jedną lewą i jedną prawą.
Wyciągnij jedną na lewo,
drugą na prawo,
i pojednaj ludzi ze sobą.

Paula Wiszyńska
klasa 2A


Oczekiwanie

Uśpione kościoły i cerkwie
otulone śniegiem
czekają na przebudzenie.
Stara dzwonnica
donośnym głosem wzywa
wszystkich na modlitwę.
Kościelne figurki, cerkiewne ikony
patrzą na zamyślome
ludzkie twarze
oczekując wiosny.

Kamila Pelc
kl. IV B


Cerkiew w Zagórzu

W Zagórzu cerkiew
stoi przy drodze.
Każdy przechodzień
przystanąć tutaj może.
Zobaczyć przeszłość
i w zadumie ocenić,
kto kiedyś bywał w progach
tej świątyni.
Piękne ikony w złocistej ozdobie,
wpadają w serca
niejednej osobie.
Chociaż wiekiem czasu
nadszczerbiona
i tak w historii
zostanie naznaczona.

Dawid Kaleta
kl. IV b


"Stara Dama"

Wiosną - ubrana w piękne, kolorowe kwiaty;
Latem - w cieniu zielonych drzew;
Jesienią - w złocie, brązie i purpurze;
Zimą - ubrana w biały puch.
W styczniu słychać wokół niej dźwięk dzwoneczków;
W lutym - śmiech saneczkarzy;
W marcu szum deszczu.
W kwietniu słychać jak trawa rośnie;
W maju głośne i ponure pomruki grzmotów;
W czerwcu triumfalne okrzyki młodych piłkarzy
Po udanym meczu.
W lipcu - wakacyjne radości;
W sierpniu brzęk sierpów w polu;
We wrześniu wszystko cichnie - słychać tylko dźwięk dzwonka
Zwołujący uczniów.
W październiku rozlega się plusk deszczu;
W listopadzie szum spadających liści;
A w grudniu płynie melodia kolęd.
Wszystko jest w kółko, monotonne, identyczne
A jednak każde inne.
Tylko ONA - wysoka, smukła i majestatyczna
Nie przemija.
Tylko ONA - cerkiew w Uluczu.
Nadal otwarta dla nas -
Turystów betonu.


...

Stoi sobie chata
W zieleni drzew.
Na pagórku, blisko,
Wyrósł mały krzew.

Słońce patrzy na to z góry
i uśmiecha się.
Widzi wszystko to dokładnie
Sponad liści drzew.

Chmurki płynąc po sklepieniu
Obejrzały się.
Zobacz proszę, proszę, zobacz
Tę kotlinkę, tę!

Kasia Zając
kl. V b


Bieszczady

Świat jest piękny
Lecz wyznam przecie
Że mi najmilsze są
Bieszczady w świecie

Czy te nasze pola
Czy te chaty niskie
Wszystko takie drogie
I tak sercu bliskie

Cudne nasze gaje
I cała przyroda
Sił ci doda
Czujesz się zawsze młoda

Kto tam w Warszawie
Nie sypia nie je
Niech jedzie w Bieszczady
To wyzdrowieje

Sylwia Stadler
kl. IV a


...

Wśród drzew na wzgórzach,
wśród bieszczadzkich lasów,
wiele jest kapliczek,
cerkwi z dawnych lat.

Szum drzew, śpiewy ptaków i słońca promienie,
towarzyszą im wiernie, niosą ukojenie.
Dla żalu i smutku, że są przez ludzi zapomniane,
choć ludzi rękami stawiane.

I tylko czasami turysta zabłąkany
przysiada w ich cieniu drogą wyczerpany.
A przecież są piękne, warto je odwiedzić,
i pamiętać o nich, ich historię śledzić.

Anita Szmiłyk
kl. IV a


Bałwanki

Malutkie sanki,
porwały bałwanki.
Zjechały z górki,
pędząc jak wiewiórki.
Sanki stanęły,
bałwanki tupnęły.
Opadły sople bo były mokre,
bo odwilż przyszła i wszystko prysło.
Bałwanki chorowały,
więc na biegu się wybrały.

Klaudia Pajęcka
kl. II a


Ikona

Na ikonach
Widnieje cień i blask.
A po środku
Śliczna Bożą twarz.

Gdy patrzę na ikonę
W marzeniach wręcz tonę.
Porusza ona serce moje
Gdy wiedzę biblijne historie.

Patrząc na ikonę
Poznaję życie Twoje.
Jezu, mój kochany,
Przez ludzi nieraz wyszydzany.

Teraz wiemy żeś Ty prawdziwy,
Kochany i bardzo miłościwy.
Prosimy Cię bardzo, weź nas w opiekę,
Gdy na wieki zamknę powieki.

Sylwia Stadler
kl. IV a


Bieszczady

Bieszczady to niezwykłe góry.
Wystarczy się dobrze przyjrzeć, a można
ujrzeć nawet blondynkę z dymu.

Góry - niczym uciekający ludzie,
skamieniali w drodze uciekając przed
szpiegiem - księżycem.

Wzgórza, strumyki, jeziora, drzewa,
Cała przyroda, niczym żywy obraz namalowany
Czarodziejskim pędzlem.

Wystarczy się dobrze przyjrzeć,
A czar tych gór rozbłyśnie.
To właśnie Bieszczady.

Paweł Lubomski
kl. IV b


Wiatr

Bieszczadzki wiatr
Odwiedza lasy i łąki,
Szumi o tym, jaki spokój
Panuje wtedy,
Gdy on je omija.
Pochylone od wiatru drzewa
Kłaniają się nisko
Ukwieconym łąkom,
Cała bieszczadzka przyroda
Czeka na deszcz,
Od którego się zazieleni
I rozkwitnie.

Kamila Pelc
kl. IV b


Oczekiwanie

Uśpione kościoły i cerkwie
Otulone śniegiem
Czekają na przebudzenie.
Stara dzwonnica
Donośnym głosem wzywa
Wszystkich na modlitwę.
Kościelne figurki, cerkiewne ikony
Patrzą na zamyślone
Ludzkie twarze
Oczekując wiosny.

Kamila Pelc
kl. IV b


Połoniny

Bieszczadzkie połoniny
Pogrążone we mgle
Wydają się obce
I niedostępne.
Kiedy słońce zajrzy zza chmur,
Otuli je swoim blaskiem,
Mgły się rozpłyną.
Ujawnia się piękno i ogrom
Przyjaznych bieszczadzkich gór.

Pelc Kamila
kl. IV b


Jest tam

Jest tam sama jak palec
Jest tam przez nikogo nie odwiedzana
Ona jak drzewo na kwiecistej łące czeka
Aż ktoś przyjdzie i będzie podziwiał
Ukryte w niej piękno
To śliczna budowla oświetlana przez
Promyki słońca
Zwana cerkwią.

Justyna Fornal
kl. V b


Serce cerkwi

Nocka już, księżyc wszedł
Stoi sama pośród drzew.
Ciemna i opustoszała
Czeka ranka.
O już wstał!
Pierwszy gość przez kręte ścieżki
Przekroczył cerkwi próg.

Serce jej zabłysło już
I wygłasza mądrość stworzy.
Każdy w nastrój wprowadzony
Wysłuchuje Bożych rad.
Już zabiły pierwsze dzwony
I cerkiewka żegna nas.
Ale jutro znów zawita
I powróci miły czas.

Kasia Latusek
kl. V b